Erken dat een kind een vader en een moeder nodig heeft.
Kinderen willen weten: waar kom ik vandaan? Wie is mijn familie? Op wie lijk ik? Waar hoor ik bij? Wie is mijn voorbeeld? Mijn held? Op wie kan ik trots zijn ( en dus op mezelf trots zijn)?
Martine Delfos, één van mijn grote voorbeelden, heeft een prachtig boek geschreven met als titel: “ De Schoonheid van het verschil” (Harcourt, 2004). Zij geeft op heldere manier aan op welke wijze mannen en vrouwen verschillen. Niet hetzelfde zijn, maar wel gelijkwaardig. Juist dit verschil kan een aanvulling zijn in het ouderschap.
Problematisch bij echtscheiding is dat er geen vertrouwen en waardering voor elkaar meer is en dat een regeling over de kinderen gedomineerd wordt door angst. Angst dat zij de kinderen weg zal houden, angst dat hij de kinderen niet goed zal verzorgen. Angst dat de andere ouder de kinderen beïnvloedt over het beeld van die ouder.
Kortom men doet er van alles aan om de kinderen onder de eigen controle te krijgen. Grofweg genomen leggen moeders meer het accent op beschermen voeden en verzorgen in de opvoeding. Vaders dagen meer uit, doen enge spelletjes en spelen veel meer met kinderen.
Als een ouderpaar samen opvoedt kan dit een heel goed samenspel zijn om te ouderen en is het in balans. Zodra ouders uit elkaar zijn lijkt de wijze van opvoeden van de moeders maatgevend te worden voor wat er moet gebeuren.
De vader moet in de weekends gaan moederen en mag geen enge/uitdagende spelletjes meer doen, moet zorgen dat er op tijd gevoed wordt en mag er niets gedaan worden waarbij een ongelukje gebeurt ( kind valt van muurtje , dan zijn de rapen gaar). In plaats van waardering voor de rol die vaders hebben is er afwijzing en wordt het spel (wat zo broodnodig is om kinderen voor te bereiden op het echte leven) afgekeurd.
Veel advocaten laten zich door hun cliënten verleiden om een zwartboek aan feiten te verzamelen en schrijven in verzoek- of verweerschrift diskwalificerende dingen over de andere ouder.
Het is zeer gemakkelijk om de andere ouder te diskwalificeren, wie kan er geen negatieve zaken verzamelen over de partner waarmee je jarenlang leefde? Heeft er ooit een perfecte ouder bestaan? Bij scheiding lijkt iedere mildheid, iedere nuancering ver te zoeken.
De andere ouder wordt in verzoekschrift “standrechtelijk geëexecuteerd “ .De relatie tussen de man en de vrouw wordt nu definitief aan flarden geschoten. Ieder fundament voor ouderschap is verdwenen. In mijn praktijk krijg ik veel doorverwijzingen van de rechtbank. De ouders komen bij me binnen met stoom uit hun oren over wat ze ter zitting zoal over zichzelf te horen hebben gekregen. De krenkende toon van het verzoekschrift. en de intieme details die in een verzoekschrift zijn beschreven maken een zitting heel grimmig.
Ouders voelen zich bedreigd in hun ouderschap. Er is geen solidariteit meer in de zorg(en ) over de kinderen. De moeder verschanst zich in haar bastion van beschermen en voeden. De vader gaat de barricaden op om te laten zien hoeveel hij wel niet van zijn kinderen houdt ( maar niet meer van zijn ex-vrouw). Voor veel vrouwen/mannen is het moeilijk te verkroppen dat er niet meer van hen gehouden wordt maar dat de ander nog wel heel veel van de kinderen houdt ( “jou moet ik niet meer, mijn kinderen daarentegen…”).
Kinderen worden geforceerd briefjes te schrijven aan de rechter. Schrijnende teksten worden gepresenteerd. Teksten die regelrecht gekopiëerd lijken te zijn uit hetgeen ze van moeder/vader te horen hebben gekregen.
Ouders realiseren zich te weinig dat hun gedrag bepalend is voor hoe (on)veilig kinderen zich voelen.