Scheiding: de chique of de armoedige variant?
De titel suggereert een keuze. Ik ga er van uit dat mensen die willen scheiden zelf aan het stuur zitten en dat de wijze waarop er gescheiden wordt niet iets is wat je alleen maar “overkomt”. Je antwoord op krenking door de ander is wel degelijk iets waarover je zelf verantwoording zou moeten kunnen en willen nemen.
Onnodig vaak kom ik in mijn praktijk de armoede-variant van een scheiding tegen. Daar wordt iedereen per definitie ongelukkig van. Het resultaat: veel schade en aantasting van het gevoel van eigenwaarde. Vast bestanddeel van armoede-scheidingen is de ongegeneerde uitwisseling in de onderhandelingen van allerlei intieme details. Ze worden gepresenteerd als een rekening die vereffend moet worden. Het hele huwelijk wordt in de geschriften aan de rechter als een “zwartboek” in de verzoek/verweerschriften] aangeleverd. Het begrip : Het belang van het kind is een containerbegrip dat al te vaak als vrome verpakking voor de eigen krenking gebruikt wordt .
Toch zijn er heel wat mensen die een scheiding op een chiquere manier aanpakken
Wat is kenmerkend voor een “chique” scheiding? Ouders die hun eigen ego niet voorop zetten maar zich verplaatsen in hun kinderen.
De gun-factor is een ander kenmerk: ouders die, ondanks het feit dat de scheiding door een van de partijen als ongewild, als niet zelf gekozen wordt beschouwd, elkaar toch een rol als ouder gunnen.
Er zijn gelukkig heel wat ouders die een scheidslijn aan kunnen brengen tussen hun rol als partners (onze relatie is voorbij) en hun rol als ouders ( de relatie met de kinderen blijft altijd in tact). Anders gezegd: ouders die zich realiseren dat kinderen niet kunnen scheiden, die diep van binnen weten dat het essentieel is dat kinderen blijven genieten van de kwaliteiten van zowel papa als mama.
Een scheiding kan ook aanleiding zijn om de zorgtaken nu eens ècht te delen. Sommige ex-paren – een derde kenmerk van de “chique” variant - gebruiken hun nieuwe werkelijkheid ook om elk van de twee meer tot zijn/haar recht te laten komen in de rol van ouder en uit de traditionele rolverdeling te stappen ( moeder regisseur van de opvoeding en vader de facilitator) . In zo’n situatie kunnen kinderen blijven profiteren van het eigene van hun vader en moeder Dit soort ouders zijn zich bewust van het feit dat zij elkaar tot ouder hebben gemaakt. Zij hebben deze vader/moeder aan de kinderen gegeven!
Zij kunnen, ondanks de nieuwe werkelijkheid, laten zien en uitleggen aan de kinderen dat ze ooit heel veel in elkaar hebben gezien en dat ze elkaar als man en vrouw zo de moeite waard vonden dat hun relatie bezegeld is met kinderen. Samen kinderen krijgen is immers een groot compliment aan elkaar. Dit zijn ouders die elkaar ook dankbaar zijn dat ze kinderen van elkaar gekregen hebben.
Als je dit voor elkaar krijgt kan co-ouderschap succesvol zijn. Ook tussen mensen die een harmonieus huwelijk hebben is er wel eens visieverschil over opvoeding en dergelijke , een verschil dat niet leidt tot juridische procedures en “korten” op het contact met de kinderen. Dit soort ouders laat zich niet verleiden tot een wedstrijd wie de beste is.
Beide ouders zijn “eigen” en onmisbaar voor de kinderen. Dit soort ouders laat kinderen zien dat je ruzie kunt maken maar ook hoe je vrede sluit. Zij hebben zoveel ruimte voor hun kinderen dat ze samen maandelijks een hapje eten, samen naar ouderavonden gaan, samen kinderverjaardagen vieren, samen kunnen kijken bij belangrijke sportwedstrijden, diploma-uitreikingen etc. Dit soort volwassenen realiseert zich – een vierde kenmerk van een “chique” scheiding - dat ook na een scheiding er iets van gedeelde intimiteit rond het ouderschap nodig is. Als er iets mis gaat moet dat niet direct aan de buitenwereld gemeld worden op sociale media, in verzoekschriften, nee dan gaan zij met elkaar in overleg. Dan is “het belang van het kind” geen alibi om het alleenrecht over een kind te claimen.